امسال وقتی تایر مون در خط شروع مسابقه توئین سیتیز ۱۰ مایل[1] باشد خواهد دانست که به لحظه‌ای که ۲ سال پیش در طول همین مسابقه قلبش از کار ایستاد فکر خواهد کرد. اما این بار قوی تر از همیشه است و بخشی از آن به خاطر این است که یکی از کسانی که او را نجات داد این بار کنارش خواهد بود.
این مرد ۲۷ ساله به رانرز ورد می‌گوید: «یکی از بزرگ‌ترین چیزهایی که از این تجربه‌ی وحشتناک به دست آوردم این بود که تشخیص دادم چه کسی در زندگی من مهم است.» این شامل پدرش می‌شود که روز قبل از مسابقه‌ی ۱۰ مایلی در مسابقه‌ی ۱۰ کیلومتری کنار او خواهد دوید و امی همسرش که در همان روز در مسابقه‌ی ۵ کیلومتری کنار او خواد بود.
این دو مسابقه در کنار مسابقه‌ی ۱۰ مایلی، چالش لونی نام گذاشته شده که از روی لون پرنده‌ی محلی مینه‌سوتا نام‌گذاری شده است.
تایر مون سال ۲۰۱۹ بعد از یک دوره تلاش سخت سه ساله برای کاهش وزن، برای اولین بار و بعد از شرکت در رقابتی ۵ کیلومتری تصمیم گرفت در یک مسابقه ۱۰ مایلی شرکت کند. دویدن مداوم به تایر کمک کرده بود ۴۵ کیلوگرم وزن کم کند. در این مسابقه اما دچار سانحه قلبی شد. یکی از کسانی که به او کمک کردند سلامتش را به دست بیاورد قرار است در رقابت امسال با او همراهی کند.
همراه او در مسابقه‌ی ۱۰ مایلی جسی بوئنو است. یک متخصص بیهوشی که وقتی سال ۲۰۱۹ مون دچار ایست قلبی شد کنار ۱۰ نفر دیگر به او کمک کردند. مون در آن زمان تندتپشی بطنی را تجربه کرده بود، ضربان غیر عادی قلب که باعث کاهش جریان خون در بدن می‌شود.
بلافاصله بعد از مایل ۸ حفره‌های پایینی قلب او هیچ خونی نداشتند پس به سادگی خاموش شدند که باعث شد او با صورت به زمین سقوط کند. تارسیدن آمبولانس تیم‌های مستقر به او کمک کردند تا آمبولانس از راه رسید و ضربان قلب را دوباره به تپش انداخت.
چند ماه بعد گروه در ضیافتی که برگزارکننده‌ی ماراتن میزبانش بود گردهم آمدند.. بوئنو می‌گوید: «من و مون تا قبل از آن ضیافت به همدیگر پیوسته بودیم. ابتدا فقط می‌خواستم مطمئن شوم حالش خوب است و کار دیگری از دست من بر نمی‌اید. ولی در ارتباط ماندیم. ابتدا از چیزهای کوچک مثل مسابقات فوتبال مینه‌سوتا آغاز شد. ما طرفدار دو تیم مختلف بودیم. او ۲۰ سال از من کوچک‌تر است و مثل این بود که با برادر کوچکم کل کل فوتبالی می‌کنم.»
وقتی مون دوباره تمرینات دو را شروع کرد، بوئنو که تمام عمر یک دونده بود او را تشویق می‌کرد و این کار را حتی حضوری هم انجام می‌داد. مون سال گذشته کنار امی در یک ماراتن مجازی شرکت کرده و از قبل به تمام دوستانشان از طریق ایمیل اطلاع داده بودند. بوئنو در خط شروع حاضر شد و ۱۶ مایل آخر را با این زوج دوید.
بعد از آن بود که شروع کردند کنار هم تمرینی دویدن.
بوئنو می‌گوید: «ما درباره‌ی همه چیز حرف می‌زنیم، ورزش، خانواده، کار، دویدن. در واقع اصلا سکوت نداریم.»
وقتی مون تصمیم گرفت دوباره در رویداد ۱۰ مایلی شرکت کند انتخاب واضح او برای همراه، بوئنو بود.
مون می گوید: «انتظار دارم این مسابقه یادآوری‌ای زیبا و قدرتمند باشد از آنچه که تجربه کردم و مسیری که طی کردم.»
بعد از حمله‌ی قلبی او مجبور به حمل یک دستگاه شوک الکتریک بود و عمل جراحی قلب و احتیاط در قلب و عروق باعث شد سه ماه فعالیت نداشته باشد
او به یاد می‌آورد که نمی‌توانست بیشتر از یک گالون شیر حمل کند و پزشکان حتی نسبت به اینکه در را با فشار باز کند به او هشدار داده بودند.
وقتی برای انجام فعالیت‌ّهای سنگین‌تر چراغ‌سبز گرفت، مون باید تصمیمی می‌گرفت. او از نظر بدنی بسیار مشتاق بود ولی آمادگی احساسی زمان برد. چزی که میان کسانی که مشکلات قلبی پیدا می‌کنند شایع است. داشتن تیمی حمایتگر از جمله شریک زندگی‌اش و دوستانی مثل بوئنو به او کمک کرد به دویدن برگردد.
«حس می‌کردم همین طور که بهبود می‌یابم همه تشویقم می‌کنند. آن‌ها خیلی انگیزه‌بخش بودند و این برای من که می‌خواستم برگردم باورنکردنی بود.»
امسال روی لباس مون نوشته خواهد شد «ران د ریس» که نام نخستین باشگاه دویی هم هست که او و امی دویدن را در آنجا آغاز کردند. مون می‌گوید این معنی عمیقی دارد. این نوشته انگیزه‌بخش است برای تمام کسانی که در حال غلبه بر سختی‌ها هستند. چشمتان را به مسابقه بدوزید و کسانی را کنارتان داشته باشید. این معنی ران د ریس است.
او چشم‌آنتظار لحظه‌ایست که او و بوئنو در خط شروع ۱۰ مایلی باشند به ویژه مایل‌های نخست. چون از مسابقه ۲ سال پیش چیزی به یاد ندارد.
«واقعیتش این است که نمی‌دانم گذاشتن از مایل ۱ چه حسی دارد. نمی‌دانم چه حسی پیدا خواهم کرد اما می‌توانم تنها نخواهم بود و این خود تغییر مهمی است. منبع؛ رانرز ورد
[1] Twin Cities 10-Miler
دیدگاه خود را بنویسید